Koen reist naar 30 landen in 30 dagen

‘Het was het ultieme avontuur: 30 Interraillanden in 30 dagen.’ Koen glimlacht als hij terugdenkt aan zijn bijzondere treinreis in 2016.

‘Nee, echt een rustgevende vakantie was het niet, maar ik had voor mezelf een doel gesteld en dat doel wilde ik behalen. Reizen met de trein vond ik altijd al prettig: met het vliegtuig ben je gebonden aan de locatie van de luchthaven en een auto moet je zelf rijden.

Nu deed ik mijn ogen dicht, en voordat ik het wist, was ik honderden kilometers verderop.’

De route van een Interrailreis kun je onderweg bepalen, maar met maar liefst 30 landen in 30 dagen moest Koen iets meer voorwerk doen. ‘Het begon met een waterdichte planning, al weken van tevoren uitgestippeld,’ vertelt Koen.

‘Na weken puzzelen en alle reisapps uitgespeeld te hebben, had ik eindelijk de ideale route: ik zou beginnen in Scandinavië, dan naar Oost-Europa, vanuit Roemenië naar Turkije, vanuit Turkije naar Griekenland en Kroatië, om vervolgens via Zuid Europa naar Engeland te gaan.

Op papier leek het nu haalbaar, maar het was natuurlijk nog maar de vraag of ik het ook daadwerkelijk zou redden..’

‘Zulke ervaringen zijn precies wat ik het mooiste vind aan Interrailen: het avontuur, dat je nooit precies weet waar je belandt, of in ieder geval helemaal zelf kan bepalen waar je naartoe gaat. Maar zeker ook de mensen die je tegenkomt in de trein maken het de moeite waard. In welk land je ook bent, welke taal de bewoners ook spreken, je maakt altijd connecties.

In Ankara bijvoorbeeld kennen ze weinig toeristen, al helemaal niet die via Interrail komen. Maar toch kwamen er geregeld mensen langs in de coupé even een praatje met me maken, al was het met handen en voeten.
Ook al reisde ik veel alleen, ik heb me nooit alleen gevoeld.’

‘Nou, het zweet heeft me meermaals op het voorhoofd gestaan. Ik was bijvoorbeeld bijna gestrand in Griekenland.

Ik moest naar Athene, maar een treinstaking gooide roet in het eten. Er was precies één bus aanwezig om de gestrande reizigers weg te brengen, maar niemand wist waar die naartoe ging. Of ik verstond het niet, dat kan ook, want niemand sprak daar Engels. Er waren voor mijn gevoel honderd Grieken die dezelfde bus in wilden, maar op een of andere manier is het me gelukt om naar binnen te sneaken, zonder dat ik precies wist waar de bus mij naartoe zou brengen.

En wat denk je: zeven uur later stond ik in Athene. Dat noem ik nog eens geluk hebben.’

‘Misschien voel je het al aankomen: ik heb het gehaald! Precies na dertig dagen stond ik weer op het perron in Amsterdam.

Door Interrailen leerde ik dat er altijd obstakels zullen zijn, maar dat het meestal wel goed komt. In de vijf jaar daarna heb ik nog twee keer een Interrailreis gemaakt, maar deze keren deed ik wel wat rustiger aan. Ik wilde de tijd nemen om alle hoogtepunten waar ik in 2016 langs sjeesde nog eens goed te bekijken.

Maar begrijp me niet verkeerd: na drie keer heb nog steeds niet alles gezien. Er ligt een vierde Interrailticket bij mij in het winkelmandje.’